Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος Β΄
(2008- σήμερα)
Ὁ Mακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κ. κ. Ἱερώνυμος Β΄ (κατὰ κόσμον Ἰωάννης Λιάπης) γεννήθηκε στὰ Οἰνόφυτα Βοιωτίας τὸ 1938. Εἶναι ἀπόφοιτος τῆς Φιλοσοφικῆς Σχολῆς (Τμῆμα Ἀρχαιολογίας) καὶ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν καὶ διετέλεσε ὑπότροφος τοῦ Ι.Κ.Υ. (1ος σὲ πανελλαδικὴ κλίμακα) στὶς βυζαντινὲς σπουδές. Μετέβη γιὰ μεταπτυχιακὲς σπουδὲς στὸ Gratz τῆς Αὐστρίας, στὸ Regensburg καὶ τὸ Μόναχο τῆς Γερμανίας. Ἐργάσθηκε ὡς πανεπιστημιακὸς βοηθὸς στὴν Ἀρχαιολογικὴ Ἑταιρεία στὴν Ἀθήνα δίπλα στὸν Ὀρλάνδο καὶ ὡς φιλόλογος στὴ Λεόντειο Σχολὴ τῆς Νέας Σμύρνης, στὸ 9ο Νυκτερινὸ Γυμνάσιο Ἀθηνῶν, καθὼς καὶ στὸ Γυμνάσιο τῆς Αὐλῶνος. Ἐγκατέλειψε τὴν πανεπιστημιακή του καριέρα μετὰ τὴν ἔνταξή του στὸν ἱερὸ κλῆρο.
Ὑπηρέτησε ὡς Πρωτοσύγκελλος τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Θηβῶν & Λεβαδείας (1967-1978), ὡς Ἡγούμενος τῶν Ἱερῶν Μονῶν Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Σαγματὰ (1971-1977) καὶ τοῦ Ὁσίου Λουκᾶ (1977-1981), ὡς Γραμματεὺς καὶ κατόπιν Ἀρχιγραμματεὺς τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (1978-1981). Τὸ 1981 ἐξελέγη παμψηφεὶ Μητροπολίτης Θηβῶν & Λεβαδείας καὶ στὶς 7 φεβρουαρίου 2008 ἐξελέγη Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος. Συμμετεῖχε στὶς Ἐπιτροπὲς Ἐκκλησιαστικῆς Ἐκπαιδεύσεως, Ἐκκλησιαστικῆς Περιουσίας, Σχέσεων Ἐκκλησίας-Πολιτείας, Ὑποτροφιῶν καὶ ἐργάστηκε ὡς Ἀντιπρόεδρος τοῦ Ραδιοφωνικοῦ Σταθμοῦ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ὑπῆρξε μέλος μεικτῶν ἐπιτροπῶν Πολιτείας καὶ Ἐκκλησίας γιὰ τὴν μελέτη θεμάτων γιὰ τὴν μοναστηριακὴ περιουσία (1986-1998) καὶ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἐκπαίδευση (1986-1998) καὶ Πρόεδρος τῆς ἐπιτροπῆς Διαλόγου Κοινωνίας-Ἐκκλησίας (2005-2007).
Μὲ τὴν ἀνύστακτη φροντίδα του καὶ τὸ ἐνδιαφέρον του ἀναπαλαιώθηκαν, ἐπανδρώθηκαν καὶ λειτουργοῦν ἕξι ἀνδρικὲς Ἱερὲς Μονὲς (σύνολο Μοναχῶν 45) καὶ δεκαεπτὰ γυναικεῖες (σύνολο Μοναχῶν 110). Ἀνάμεσα στὶς Μονὲς αὐτὲς συγκαταλέγονται οἱ ἱστορικὲς Μονὲς τοῦ Ὁσίου Λουκᾶ, Σαγματά, Ὁσίου Σεραφείμ, Μακαριωτίσσης, Εὐαγγελιστρίας, καὶ Ἱερουσαλήμ.
Στὸ συγγραφικό του ἔργο συγκαταλέγονται πολλὰ ἄρθρα, μελέτες καὶ βιβλία θεολογικοῦ, κοινωνικοῦ καὶ ἱστορικοῦ περιεχομένου, ἐκ τῶν ὁποίων αὐτὸ μὲ τὸν τίτλο «Μεσαιωνικὰ Μνημεῖα Εὐβοίας» βραβεύθηκε τὸ 1970 μὲ πρῶτο βραβεῖο ἀπὸ τὴν Ἀκαδημία Ἀθηνῶν. Τὸ 2006 ἐξεδόθη ὁ πρῶτος ἀπὸ τοὺς τρεῖς τόμους ἔργου του μὲ τὸν τίτλο «Χριστιανικὴ Βοιωτία».
Στὸ κοινωνικό του ἔργο ξεχωρίζουν ἡ δημιουργία: οἰκοτροφείων, ὀρφανοτροφείου μὲ μορφὴ ἀνάδοχης οἰκογένειας (Θήβα), Στέγες Ἡλικιωμένων (Θήβα, Λιβαδειά), Κέντρου Ἐπανένταξης Ψυχικῶς Πασχόντων (Λιβαδειά), τοῦ Ἐκπαιδευτηρίου Δημιουργικῆς Ἀπασχόλησης Παίδων μὲ Εἰδικὲς Ἀνάγκες σὲ συνεργασία μὲ ἄλλους φορεῖς τοῦ Νομοῦ (Λιβαδειά), τοῦ Κέντρου Πρόληψης γιὰ τὰ ναρκωτικὰ (Λιβαδειά), Συσσίτια Ἀπόρων συμπεριλαμβανομένων καὶ οἰκονομικῶν μεταναστῶν (Θήβα), Συμβουλευτικοὺς Σταθμοὺς (Θήβα), Κέντρο Ἱστορικῶν καὶ Ἀρχαιολογικῶν Ἐρευνῶν (Ζάλτσα-Ἱερὰ Μονὴ Λυκούρεση), ἐνῷ ὡς πρώην ἐκπαιδευτικὸς ἔχει ἀναπτύξει μία ἰδιαίτερη σχέση μὲ τὴν ἐκπαιδευτικὴ κοινότητα τῆς Βοιωτίας.
Στὴν Μητρόπολή του φρόντισε περαιτέρω γιὰ τὴν δημιουργία καὶ λειτουργία ἐνοριακῶν πνευματικῶν κέντρων, κέντρων νεότητας στὶς περισσότερες τῶν ἐνοριῶν τῆς Μητροπόλεώς του καθὼς καὶ προτύπων κατασκηνωτικῶν ἐγκαταστάσεων στὸ Παρνασσό. Μὲ πρωτοβουλία του ἱδρύθηκε καὶ λειτουργεῖ τὸ Κέντρο Ἐρευνῶν τῆς Ἱστορίας καὶ τοῦ Πολιτισμοῦ τῆς Βοιωτίας, τὸ ὁποῖο συνεργάζεται μὲ τὰ Πανεπιστήμια τοῦ Durham, Cambridge.
Πρωτοστάτησε γιὰ τὴν δημιουργία –στὴν γενέτειρά του, στὰ Οἰνόφυτα- τοῦ Κέντρου Εὐαισθητοποιήσεως Πληθυσμοῦ σὲ θέματα περιβάλλοντος καὶ οἰκονομικῶν μεταναστῶν.
Γιὰ τὴν συμβολή του στὸ φιλανθρωπικὸ ἔργο τῆς Μητροπόλεώς του ποὺ σχετίζεται μὲ τὴν ὑγεία τιμήθηκε ἀπὸ τὴν Ἰατρικὴ Σχολὴ τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Κραϊόβας στὴ Ρουμανία μὲ τὴν ἀπονομὴ τοῦ τίτλου τοῦ ἐπιτίμου Διδάκτορα τοῦ ἐκεῖ Πανεπιστημίου. Ἐπίσης εἶναι Πρόεδρος τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἱδρύματος Καρδιολογίας (ΕΛΙΚΑΡ).