«Τὸ μυστήριο τοῦτο μέγα ἐστίν»
«Το μυστήριο τοῦτο μέγα ἐστίν, ἐγὼ δὲ λέγω εἰς Χριστὸν καὶ εἰς τὴν Ἐκκλησίαν» (Ἐφεσίους 5,32).
Ὁ Γάμος εἶναι τὸ μυστήριο ἐκεῖνο, κατὰ τὸ ὁποῖο μὲ τὴν ἱερολογία τῆς Ἐκκλησίας μας παρέχεται ἡ θεία χάρις σ’ ἐκείνους ποὺ τὸ ἐπιθυμοῦν καὶ ἁγιάζει τὴν ἕνωσή μας, μὲ σκοπὸ νὰ τοὺς δυναμώσει γιὰ νὰ ἐπιτύχουν τοὺς σκοποὺς τοῦ γάμου.
Σκοπὸς τοῦ γάμου εἶναι ἡ ἐν Χριστῷ ψυχοσωματικὴ ἕνωση τῶν νεόνυμφων. Σκοποὶ τοῦ γάμου εἰδικότερα εἶναι: α) ἡ ἀλληλο-συμπλήρωση καὶ βοήθεια τῶν συζύγων, β) ἡ χαλιναγώγηση καὶ μεταμόρφωση τῶν παθῶν, γ) ὁ πολλαπλασιασμὸς τοῦ ἀνθρωπίνου γένους καὶ τῶν μελλὼν τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὴν τεκνογονία καὶ δ) ἡ ἐν Χριστῷ καὶ κατὰ Χριστὸν ἀνατροφὴ τῶν παιδιῶν.
«Οὐ καλὸν εἶναι τὸν ἄνθρωπον μόνον, ποιήσωμεν αὐτῷ βοηθὸν κατ’ αὐτόν». (Γένεσις 2,18)
Ἡ μοναξιὰ καὶ ἡ ἀπομόνωση τοῦ ἀνθρώπου εἶναι τὸ πρῶτο πρᾶγμα ποὺ ὁ Θεὸς χαρακτήρισε ὡς κακό. Ὁ Θεὸς ἔφτιαξε τὸν ἄνθρωπο γιὰ νὰ ζήσει μὲ ἄλλους ἀνθρώπους καὶ ὁ πρῶτος «ἄλλος» ἦταν ἡ γυναῖκα.
Πολλοὶ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας ὑποστηρίζουν πὼς ὁ Θεὸς δημιούργησε τὴν ἐρωτικὴ λειτουργία προβλέποντας τὴν πτώση τοῦ ἀνθρώπου καὶ τὴν ἀπομάκρυνσή του ἀπ’ Αὐτόν. Ἔτσι ὁ Θεὸς καθιερώνει τὸ γάμο γιὰ νὰ μπορέσει ὁ ἄνθρωπος νὰ ὑπερβεῖ τὴν ἀπομόνωση ποὺ φέρνει ἡ ἁμαρτία καὶ νὰ ξεπεράσει τὴ φιλαυτία ποὺ τὸν χωρίζει ἀπ’ τὸ Θεὸ καὶ τὸν συνάνθρωπό του.
Βέβαια μὲ τὴν πτώση στὴν ἁμαρτία ἡ ἕνωση τῶν δύο φύλων ἀκολούθησε τὴ γενικὴ ἀχρείωση τῆς φύσης. Ὁ Κύριος, ὅμως, μὲ τὴν ἐνανθρώπησή Του ἁγίασε τὸ δεσμὸ τοῦ γάμου καὶ γιὰ νὰ τονίσει τὴν ἱερότητά του παραβρέθηκε σ’ ἕνα γάμο στὴν Κανά μας Γαλιλαίας κάνοντας ἐκεῖ τὸ πρῶτο Τοῦ δημόσιο θαῦμα.
«Καὶ ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν» (Ἔφες. 5,31)
Ὁ γάμος δὲν εἶναι ἁπλῶς μιὰ νομική, ληξιαρχικὴ πράξη. Ἡ Ἐκκλησία τὸν καθιέρωσε ὡς ἕνα ἀπὸ τὰ ἑπτὰ Μυστήρια κι αὐτὸ γιατί ὁ γάμος δὲν μπορεῖ νὰ πραγματωθεῖ χωρὶς θεϊκὴ δύναμη καὶ χάρη. Ἄλλωστε δὲν εἶναι ἰδιωτικὴ ὑπόθεση τῶν συζύγων, ἀλλὰ μέρος τοῦ σχεδίου τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου.
Σκοπὸς τοῦ Μυστηρίου τοῦ Γάμου εἶναι νὰ ἁγιάσει τὸ φυσικὸ δεσμὸ τοῦ ἄνδρα καὶ τῆς γυναίκας καὶ νὰ τὸν μεταμορφώσει μὲ τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀπὸ ἔρωτα σὲ ἕνα αἰώνιο δεσμό. Καλεῖται, λοιπόν, ὁ ἄνθρωπος νὰ ὁδηγηθεῖ ἀπὸ τὸ «ἐγὼ» στὸ «ἐμεῖς» καὶ μέσα ἀπὸ τὴν ἕνωση μὲ τὸν συνάνθρωπο τοῦ νὰ ἐπανενωθεῖ μὲ τὸ Θεό.
Μὲ τὸ ἁγιαστικὸ ἔργο τοῦ Θεοῦ ὁ ἄνθρωπος ἔχει τὴ δυνατότητα νὰ καθαρισθεῖ καὶ νὰ ἐξαγιασθεῖ κάνοντας τὸ Θεὸ κέντρο τῆς ζωῆς του. Αὐτὴ ἡ δυνατότητα εἶναι μιὰ εὐκαιρία γιὰ τοὺς συζύγους νὰ ἀνταποκριθοῦν στὴν κλήση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καθὼς αὐξάνονται «ἐν χάριτι» καὶ τελειοποιοῦνται στὴν ἀγάπη.
«Ὁ ἀγαπῶν τὴν ἑαυτοῦ γυναῖκα ἑαυτὸν ἀγαπᾶ» (Ἔφες. 5,28)
Ἡ συζυγικὴ ἀγάπη ἀναπτύσσεται πραγματικὰ ὅταν βαθαίνει ἡ κατανόηση καὶ ὀξύνεται ἡ εὐαισθησία τοῦ ἑνὸς συζύγου γιὰ τὸν ἄλλο κι αὐτὸ προϋποθέτει μιὰ βελτιωμένη ἐπικοινωνία μεταξύ μας.
Γιὰ ν’ ἀναπτυχθεῖ ἡ ἀγάπη στὸ γάμο εἶναι ἀνάγκη οἱ σύζυγοι νὰ ἐπιδιώξουν τὴ μεταξύ μας συνεργασία. Ἀπαιτεῖται χρόνος γιὰ νὰ ἐξοικειωθοῦν μὲ τὰ ἐνδιαφέροντα, τὶς ἀνάγκες καὶ τὶς ἐπιθυμίες τοῦ συντρόφου μας.
Στὴν ἐποχή μας κυριαρχεῖ ἡ εἰκόνα μιᾶς «ρομαντικῆς ἀγάπης» ποὺ ἀναπτύσσεται ἀπὸ μόνη μας μὲ μαγικὸ τρόπο. Στὴν πραγματικότητα ὅμως ἡ μέρα τῆς τελετῆς τοῦ γάμου δὲν εἶναι τὸ τέλος τῆς ἱστορίας, ὅπως στὶς αἰσθηματικὲς ταινίες. Αὐτὴ ἡ μέρα πρέπει νὰ εἶναι ἡ ἀρχή. Ἡ συζυγικὴ ἀγάπη εἶναι ἕνα ἔργο ποὺ ἀπαιτεῖ διαρκῆ προσπάθεια καὶ χρόνο.
«Ούς ὁ Θεὸς συνέζευξεν, ἄνθρωπος μὴ χωριζέτω» (Ἀπὸ τὴν Ἀκολουθία τοῦ Γάμου)
Ὁ Γάμος εἶναι λοιπὸν ἕνα ἀπὸ τὰ Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας. Ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος τὸ εὐλόγησε καὶ μᾶς τὸ παρέδωσε, μὲ τὴν παρουσία Του στὸ γάμο μας Κανά. Ὁ γάμος εἶναι κυρίως ἕνα πνευματικὸ γεγονός, Μυστήριο ποὺ ἐπισφραγίζεται μὲ τὴν παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος σὲ αὐτό.
Ἡ Ἐκκλησία μας εὐλογεῖ τοὺς νεονύμφους καὶ προσεύχεται γι΄ αὐτούς, νὰ γευτοῦν τοὺς καρποὺς τῆς θείας Χάριτος κατὰ τὴν κοινὴ ζωή μας. Γιὰ νὰ εἶναι ἡ οἰκογενειακὴ ζωή μας συγχρίνως καὶ πνευματικὴ ζωή, γεμάτη ἀγάπη, χαρὰ καὶ εὐτυχία.
Ἡ Ἐκκλησία μας εὔχεται ἐπίσης γιὰ τὴν ἀπόκτηση ἀπογίνων. Ἔτσι ὁ ἄνθρωπος ὁμοιάζει στὸν Θεό, γίνεται δημιουργὸς κατὰ χάριν, σύν-δημιουργὸς Θεοῦ.
«Αὐτός, Δέσποτα Πανάγιε, ... εὐλόγησον τὸν γάμον τοῦτον καὶ παράσχου τοῖς δούλοις σου τούτοις... τὸν ἀμαράντινον τῆς δόξης στέφανον» (Ἀπὸ τὴν Ἀκολουθία τοῦ Γάμου)
Ἐπειδὴ ἀκριβῶς ὁ Γάμος εἶναι πρὼτ΄ ἀπ΄ ὅλα καὶ πάνω ἀπ΄ ὅλα ἕνα Μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας μας, ἐκτὸς ἀπὸ τὴ μέριμνα γιὰ τὰ ὑλικά του στοιχεῖα, ποὺ βέβαια μᾶς δίδουν μεγάλη χαρά, χρειάζεται καὶ κατάλληλη πνευματικὴ προετοιμασία. Ἡ συμμετοχὴ στὰ Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, κυρίως στὴν Ἐξομολόγηση καὶ τὴ Θεία Κοινωνία, τόσο στὴν περίοδο τῆς προετοιμασίας ὅσο καὶ τὴν ἡμέρα τελέσεως τοῦ Γάμου, θὰ δώσει στοὺς νεονύμφους μιὰ διαφορετικὴ αἴσθηση προσέλευσης στὸν ἱερὸ Μυστήριο, μὲ τὸ ὁποῖο ξεκινοῦν τὴ νέα ζωή μας.
Ἀλλὰ καὶ στὴ συνέχεια, ἡ κοινὴ ζωὴ τῆς οἰκογένειας ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν ἐπί μέρους προσωπικὴ προετοιμασία κάθε συζύγου κατὰ τὴν πρὸ τοῦ Γάμου ζωή του, τὶς προσπάθειες καὶ τὸν ἀγῶνα μας νὰ ζήσουν ἀγαπημένοι καὶ ἑνωμένοι μὲ πρότυπο τὴν κοινωνία ἀγάπης τῆς Ἁγίας Τριάδος. Καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα θὰ ἐπισκέπτεται, θὰ βοηθᾶ καὶ θὰ χαριτώνει μας «καλῶς ἀθλήσαντες».